ارزیابی میزان تحقق‌پذیری اهداف شهرهای جدید در ایران (مطالعه موردی: شهر جدید صدرا)

شهرهای جدید پس از جنگ جهانی دوّم الگویی برای کمک به حل مشکلات اجتماعی، اقتصادی و محیطی شهرهای بزرگ بودند. این الگو، توزیع جمعیت و اشتغال را در کل فضای سرزمینی ارائه داد؛ بدین ترتیب ایده شهر جدید با ابزار توسعه ناحیه­ای بسرعت در سراسر جهان گسترش یافت. در ایران، اندیشه ایجاد شهرهای جدید، به معنای امروزی آن، عمدتاً از سال 1340 به بعد بدلیل تحولات اقتصادی و اجتماعی که در کشور بوجود آمد، نضج گرفت. با توجه به گذشت دو دهه از احداث شهرهای جدید در ایران و هزینه­های گزافی که در این راه صرف شده است، بررسی میزان دسترسی به اهداف احداث   این­گونه شهرها ضروری می­باشد. در این پژوهش هدف ارزیابی میزان تحقق­پذیری اهداف شهرهای جدید در ایران بوده، که بدین منظور به ارزیابی میزان تحقق­پذیری اهداف شهر جدید صدرا با در نظر گرفتن دو مؤلفه مهم حس مکان و دسترسی به خدمات­ پرداخته­ایم. روش تحقیق توصیفی- تحلیلی و پیمایشی است. برای تعیین حجم نمونه از جدول مورگان استفاده نموده­ایم. جامعه آماری شامل شهروندان شهر جدید صدرا و جامعه نمونه شامل 400 نفر از ساکنین این شهر جدید می­باشد. بدین منظور تعداد 400 پرسشنامه در این شهر تکمیل و جمع­آوری گردید. بعد از وارد کردن پرسشنامه­ها در محیط نرم­افزار SPSS برای آزمون فرضیه‌های تحقیق علاوه بر استفاده از آمار توصیفی، از آزمون­ T تک نمونه­ای(One-sample T test ) برای مقایسه میانگین­ها، استفاده شده است. نتایج تحقیق نشان داد که: شهر جدید صدرا در ایجاد حس­مکان در بین شهروندان و ارائه خدمات و امکانات شهری به ساکنین موفق نبوده است.